Merhaba değerli okuyucularım! Bu yazımız çocuklarımıza itafen olsun her güzel ve özel olan tüm şeylerin çocuklarımızı bulması dileğiyle.
Çocuk önce her ailenin, sonra tüm toplumun neşesi, yapı taşıdır âdeta! Çocuk neşedir, çocuk umuttur, çocuk yaşamdır! Ne yazık ki her çocuk aynı koşullarda dünyaya gelmez aynı şartlarda yaşamaz aynı gelenek görenek aşılanmaz mesela kimi çocuğa bir travma aşılarız kimi çocuk pamuklara sarılı büyür kimi çocuk ise pembe düşler neden pembe? Yaşı ilerledikçe siyah, griye çalacağı için rengin. Elbet öğretir hayat başladığı gibi gitmediğini. Sözlerime aşağıdaki şiirle devam etmek istiyorum!
BİZ ÇOCUKKEN
Biz çocuk’ken, ne çok gülerdik, ne çok severdik.
Bilemezdik gülüşlerin, sevmelerin sırrının çocukluk olduğunu.
Çocukken büyüme arzusunun nasıl acı bir gerçeğe dönüşebileceğini.
Biz çocuk’ken çok severdik, bilemezdik dünyanın menfaat’ten ibaret olduğunu.
O kadar saf temiz severdik, bilemezdik iki yüzlü insan müsveddeleri bu saf temiz duyguları bu denli karalayacağını.
Adeta bir Yaşam savaşına dönüşen sadece benlik’ten ibaret bir bulgu’ya dönüştüğünü.
İnsanların gerçek yüzlerini görüp, gizemli bir zorunluluklar ülkesine göç başlayacağını bilemezdik.
Susmamayı bilemezdik…
Velhasıl kelam tüm çocuklarımızın umut dolu geleceklere iyi koşullarda büyümesi, gelişmesi, yetiştirilebilmesi, onların zihninde çocukluğuna dair sadece istop'un kalması mesela!
Okuduğunuz için teşekkür ederim bir başka yazıda görüşmek üzere hoşça kalın.
Okuduğunuz için teşekkür ederim bir başka yazıda görüşmek üzere hoşça kalın.
