Duyuyorum, kulağımı tırmalayan sesler, içimde durdurmakta zorlandığım ayaklanmalar...
Kendini yiyip bitiren ama kimseye renk vermeyen kadınların gizli çığlıklarını duyuyorum...
Acımasız hikayelerinin içinde kaybolup giden, yaşasa da ölüden farksız yaşayan kadınlar diyorum...
Siz de duyuyormusunuz onları?
Hani şu herşeyi sinesine çekip, evladı için ayakta duran, çaresizlikten bütün kötülükleri sessizce kabul eden kadınları...
Lütfen duyun, duyurun!!!
Lütfen onlara ses olun ve yüreklendirin onları.
Sus, ört, kapat, unut diye diye yok saydığınız kız çocuklarınızı kötülüğe alıştırıp büyüyünce de yitip giden birer kader kurbanı kadınları...
Başkalarının dediklerini duymaktan kedini dinlemeyi unutmuş, umutsuz, mutluluk oyunu oynayan dışı cafcaflı, içi kan ağlayan kadınları...
Sırf güçlü ve ayakta görünmek için binbir zulme, maske takıp gezen makyajlı kadınları...
Anlaşılmak için değil de yalnızca hayatta kalabilmek için mücadele eden kadınları...
Ben duyuyorum onları, gözlerinin ardına sakladıkları yaşları, geceleri binbir duayla ağalayarak uyuyup, sabah uyandığında da tehlikeli kadına dönüşen bir de üstüne suçlu sayılan kadınları...
Ve ben kayıtsız kalamıyorum onlara, sessiz kalamıyorum!
Belki insan yanım, belki çocuk, belki de kadın yanım sızlıyor ama içimin bir yarısı hep ses ol diyor onlara..!
Siz ne dersiniz bilmiyorum ama, ben ''umut'' diyorum adına!!!
